اینجا ما ایرانیا دو دسته ایم یه دسته از خارجیها خارجی تریم و وقتی صحبت از کشورمون می شه خودمون جلوتر از خارجی ها معایبمون رو می شمریم و با خنده 10 20 تا هم بهش اضافه می کنیم. دسته دیگه با همه وجود دوست دارن خوبیهای کشورشون تو هر فرصتی گوشزد کنن که متاسفانه انگشت شمارن.
امروز تو کلاس:
موسیقی مورد علاقه: جواب من موسیقی سنتی کشورم
همکلاسی : مگه شما موسیقی داری؟ بله چرا اون و بیشتر دوست داری؟ به هزار دلیل با اونکه نمی شه رقصید؟ من: از کجا می دونی؟؟؟؟
خیلی از ما به چشم خیلی از اینا حتی به چشم برزیلیا یا خیلیای درب داغونتر خارج برامون یه فرصته که حجاب نداشته باشیم.
دوست خارجی: خیلی خوشحال که اینجا آزادی.....؟
همکلاسی همسر ( دکتر آینده پرتغالی): از همسر می پرسه: خانمت اینجا هم پوشیه می زنه؟ همسر: مگه خانمای ما تو ایران پوشیه می زنند؟ آقاهه: مگه نمی زنن؟؟؟؟
استاد دوست همسر {استاد دانمارکی} : { دوست همسر ایرانی و دکتر}: می خوام برم ایران و ببینم؟ دوست همسر: نه نری ایران ها اگه بری ممکنه بگیرنت و بیچاره ات کنن.
تمامه این مدت تو دانشگاه به هزار زبونه بی زبونی با هزار لینک و عکس و کتاب تلاش کردم به دوستم بفمونم ایران چیزهای دیگه ای هم غیر از ترور و حجاب داره. دوستم هیچگونه رغبتی نشون نمی ده می گه من اهل فیلم و کتاب نیستم. یه روز اومد کلاس با یه ذوقی گفت آرگو رو دیدم خیلی جالب بود.
چند وقت پیش فیلمی دیدم راجب به شاعر پر آوازه مون خیام. که بعدش جز گریه چیزی نمی خواستم و فقط گفتم لعنت به این ایرانی که حتی یه کتاب هم قبلش راجع به این مرد بزرگ نخونده بود و این فیلم و ساخت. و برای آزار بیشتر نشستم پای صحبت خیام شناسهای خارجی و بیشتر اشک ریختم.
الان حالم بده وقتی نمی تونم کوچکترین تاثیری رو هموطنه خودم بزارم چطور می تونم خودم و مردم کشورم و به خارجی ها درست معرفی کنم. و از همه مهمتر برای تاثیر گذاری بیشتر باید کلمات درست و حسابی تو زمینه های مربوطه بدونم که متاسفانه هنوز ناتوانم.
سلام
اتفاقی با وبلاگت آشنا شدم.
به نظرم اروپا هستی. نمیدونم توی شهرتون چقدر ایرانی هست اما من ساکن آمریکا هستم. شهری که اینقدر ایرانی داره که امکان نداره توی آمریکایی ترین مغازه بری و یه ایرانی نبینی.
اما ایرونی های اونجا هم مثل همین هایی هستن که شما میگی.
یکمی بدتر.
بد تر اون همکار ها هم کلاسی ها و دوستای امریکایی من هست.
یک روز ۵ ساعت برای یکی از این آمریکایی ها از ایران گفتم. از غذا هایی که میخوریم از شهر هامون. از نحوه ی پوشش خانم ها. از ماشین های مدل بالایی که توی سطح شهر هست. از اینکه چه رستوران هایی توی تهران هست . یا حتی تفریحات جوون ها.
از فصل ها توضیح دادم و اینکه برف داریم.
سوال هایی که پرسید بماند اما وقتی گفتم برف گفت مگه توی کویر برف میاد؟
میگم کویر؟ نه چطور؟ میگه اخه مگه ایران کویر نیست؟
میگم ایران یه قسمتی کویر داره مثل آمریکا که کویر داره مگه امریکا کویره؟ ما هم برف و بارون داریم بهش عکس نشون دادم تا باور کرد.
بد تر این امریکایی ها ایرانی هایی هستند که ۳۷ ساله از ایران خارج شدند و هیچ وقت برنگشتند و تنها نگاهشون هم به ایران همین شبکه های ما.هو.اره ایه ض.د ان.قلا.ب هست. که چیزهایی که دوست دارند رو نشون میدند و همه چیز رو نه
موفق باشی
سلام بانوی ماه
خوش اومدی. بله اروپا هستم. نمی دونم چی می شه گفت. اگه فقط مشکلمون خارجی ها بود خوب بود. اگه بدونی چقدر اعصابم خورد می شه. اتفاقا توی این برنامه بفرمایید شام یه سری از هموطنا رو که می بینم 25 سال 30 ساله مثلا آلمانن و فقط از اول تا آخر از خوبیهای آلمان و آلمانیها می گن و اصلا یادشون رفته کی بودن و چی بودن.
دوست عزیز چه سخته که می خوای یه تنه همچین رسالتی را به دوش بکشی. به نظر من تلاش شما دوستان مفیده ولی هیچ چیز توی نشون دادن واقعیت ها موثرتر از این نیست که مرزها باز بشه و رفت و آمدهای طبیعی صورت بگیره. داخل ایران هم همینطوره که میگی. خودت می دونی که هر جا توی تاکسی و صف بانک و نون و ... که می ایستی مردم از قرقره کردن بدبختی ها و عقب موندگی ها و گفتن این جمله که "همه مون دزدیم .. همه مون دروغگوییم" و ... لذت می برند. توی ذهن خیلی ها دیگه وطنی نمونده که حسی بهش داشته باشند.
حق با شماست. ولی عمده مشکل من با خیلی از دوستان هموطن چیزهای عجیبیه که می شنوم. دوستی می گه من شیرینی های اینجا رو خیلی دوست دارم اینا مثل ما نیستند که اصلا شیرینی نداریم. بارها با خودم فکر کردم این خود کم بینی از کجا نشات می گیره و این در حالیه که اینا به جز سه چهار مدل معمول و بین المللی اصلا شیرینی دیگه ای ندارن و ما تو ایران هر شهری شیرینی مخصوص به خود ش رو داره.....
متاسفانه این دیدگاه در مورد ایرانی ها در همه کشور ها ست و واقعا فعلا کاریش نمیشه کرد. عوض کردن این دیدگاه سالها و شاید قرن ها نیاز داره تا اصلاح بشه. و به نظرم خود ما ایرانی ها هم بی تقصیر نیستیم.
یادمه که مامان رفته بود سفر آلمان. و به دختر دایی من گفته بود که نینا پیانو می زنه. دختر دایی من که تا حالا ایران رو ندیده با تعجب گفته بود: موقع پیانو زدن چادرش رو چی کار می کنه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
آره متاسفانه! وای چقدر جمله اش عجیب بوده؟؟ مگه پدرش ایرانی نیست؟!!!
بعضی وقتها تحمل این وضع برام غیر ممکن می شه. من خیلی خیلی تو این موارد سختگیرم. باورت نمی شه الان بیشتر از خارجی ها از دست ایرانی ها عصبانیم من نمی دونم که بعضی ها اصلا کجا بزرگ شدن. یکبار یه دوستی بهم می گفت من تازه اومده بودم اینجا همش پشت در می موندم نمی تونستم در رو باز کنم اینا دستگیره هاشون با ما فرق داره!!!!!!! باورت نمی شه دود از کله ام بلند شد.
مادرش ایرانی نیست. فارسی هم بلد نیست تا به حال ایران رو هم ندیده. پدرش هم (دایی من) 40 ساله که ایران نیومده!
چه صبری داشته! البته به نظر من از 10 سال که بگذره دیگه عادت می شه.
سلام مرجان جون. شما هم مثل تموم کسانی که تازه با یه شرایط جدید روبرو شدن بهت داره سخت میگذره. اول هرچیزی سخته و حرص در بیاره. ولی به مرور زمان عادت میکنی و میفهمی که نمیتونی همه چیز رو عوض کنی. پس شرایط خودتو عوض کن. من یه دوستی دارم که البته وبلاگیه. سه ساله رفته آلمان. بعد از مدتها به این نتیجه رسید که کلا از ایرانیا بزنه بیرون و بره با آلمانیا قاطی بشه. خیلی خیای اعصاب راحت تری داره و بیشتر از قبل بهش خوش میگذره. البته پیشنهاد بود ها... ببین عملی میشه یا نه.
راستش حسه من خیلی فردی نیست من بیشتر نگران عواقب کار هستم. نتیجه ی بد برای همه مردم به یک اندازه بده. من دوست ایرانی خوب هم زیاد دارم درسته خیلی صمیمی نیستیم که اونم بر می گرده به حق انتخاب نداشتن به خاطر تعداد کم.