52

دو سال پیش وقتی تازه وارد این شهر شده بودم از لحاظ روحی خیلی روبراه نبودم اون زمان تازه از ایران برگشته بودم و شهر و محیط برام تازگی داشت. سال قبل ما توی یک شهر دیگه زندگی می کردیم و من یه مسافرت سه ماهه به ایران داشتم که تو این فاصله همسر به تنهایی خونه پیدا کرد و اسباب کشی کرد تا من تشریف فرما شدم.

خونه توی یک محله قدیمی تو مرکز شهر بود دو طبقه، طبقه اول صاحبخانه 80 ساله ما با همسر مریضش زندگی می کرد و بالا دو واحد کوچکتر بود که تو یکیش ما بودیم و اون یکی یه دختر 18 ، 19 ساله ی سر به هوا که بیشتر وقتها هم نبود.

صاحبخانه مذکور علی رغم سنش زن پرکاری بود. همسرش آلزایمر داشت و علاوه بر اون خیلی پیر و مریض بود و ویلچر نشین. خانم همسایه که ما خاله پیرزن صداش می کردیم یه حیاط نسبتا بزرگ داشت با یه عالمه درخت و سبزی جات. که طبق گفته خودش شغلش کشاورزی بود اون به همراه خانمی که هر روز برای نظافت خونه اش می اومد از اون مزرعه کوچیک نگهداری می کردند.

این نمایی از خونه خاله:

چند روز پیش تو خیابون دیدمش که داشت از خرید برمی گشت. همون موقع ها هر شب صدای ناله و گریه آقاهه می اومد. اوایل من خیلی می ترسیدم. یه بارم بی هوش شده بود همسر و صدا کردن رفت پایین همسر می گفت مثل چوب خشک شده بود صاف نمی شد. دو ماه بعد از رفتن ما آقاهه مرد. و خاله دو ماه براش لباس سیاه پوشید.

خاله تو این خونه سفید کوچولو مرغ و خروس و بو قلمون نگه می داشت.

نمایی از چاه و حوض کوچولو. ( جند تا ماهی تو این حوض بودند که یه رابطه مسالمت آمیزی با گربه خونه داشتند. گربه هرگز به اینا نگاه چپ نمی نداخت.)

 

خاله هفته ای دو سه بار برای ما از محصولات این باغچه ها میآورد. 

امیدوارم یا هرگز پیر نشم. یا یه پیرزن قوی و با حوصله بشم.