45

اسپانیا 1

تا لحظه آخر فکر می کردم دارم یه چیزی رو جا می ذارم. شوق دیدن خونواده ام خیلی بهم اجازه نمی داد به سفر دو سه روزم به بارسلونا فکر کنم. فاصله ی خونه ی ما تا ایستگاه مترو حول و حوش 10 دقیقه است و ما تصمیم گرفتیم اون مسیر رو پیاده بریم. من دو تا چمدون داشتم و همسر یک چمدون و یک کوله. سنگفرش خیابونهای شهر ما به دلیل پر بارون بودن سنگهای خیلی کوچیکیه که مرتب کنار هم چیده شدند. و جز خیابونهای اصلی کمتر جایی رو اسفالت کردن. این موضوع زمانی خیلی به چشم می یاد که یا کفش پاشنه بلند پوشیده باشی و یا مثل ما تصمیم بگیری دو تا خیابون بلند شیب دار رو با چمدون پیاده بری. تو چند قدم اولیه فهمیدم که اگر خیلی قوی باشم نهایت یه چمدون رو می تونم ببرم این شد که همسر موند با دو چمدون و یه کوله. با یک دقیقه وقت اضافه به قطار مربوطه رسیدیم. تو خنکای ساعت 6 صبح همسر خیس آب بود و من خیلی خیلی گرمم بود.

طبق معمول برخورد هواپیمایی پرتغالی خیلی خوب بود. ولی به دلیل سایز کوچک هواپیما که به نظر من شبیه مینی بوس بود. چمدون دستی من به قسمت بار رفت و من لپ تاپ و تبلتم رو تو کیف دستیم گذاشتبم.

من و همسر مشغول بازی بودیم که هواپسما بعد از دو ساعت تو بارسلونا به زمین نشست. هزینه 27 یورویی تاکسی و نزدیک بودن هاستل باعث شد که ما تصمیم بگیریم با مترو بریم غافل از اینکه بیشتر ایستگاهها نه اسانسور داشت نه پله برقی. اینجا بود که انرژی خیلی خیلی زیادی از ما گرفته شد. و با تجربیات بدی که خیلی از دوستامون از دزدی تو این شهر داشتند، تلاش ما برای حفاظت از چمدونهامون رو مضاعف می کرد. بالاخره به هاستل رسیدیم. جای بدی نبود شاید شبی 50 یورو برای اونجا زیاد بود ولی ما راضی بودیم و بسیار خسته. محل اقامت ما تو مرکز شهر بود و شب اول ما هم تو همونجا گذشت. و بسیار بسیار دیدنی بود خیابانی بزرگ که گوشه گوشه اش رو هنرمندان تشکیل می دادند.

در ابتدای خیابون هنرمندانی بودن که بصورت مجسمه ایستاده بودند و این موضوع بنظرم خیلی دردناک اومد. و به گفته دوستم که از بچگی تو این شهر بود قبلا تعداد اینها خیلی بیشتر بوده و پلیس باهاشون برخورد می کرده. ولی همون زمانی هم که ما بودیم شاید بالای 14 15 نفر بودند.

 

کمی که جلوتر رفتیم هنر مندان نقاشی رو دیدیم که همونجا مشغول نقاشی بودند.