43


خدایا آدم ترجیح می ده بمیره و هرگز این حماقتها رو نبینه. 

تخریب موزه بی نظیر گیاهشناسی ایران

باغ اکولوژی نوشهر با پرورش هزار و ۴۰۰ گونه گیاهی در حقیقت یک موزه بی‌نظیر گیاهان است.

«پایه‌هایی کهنسال از بلند مازو، نمدار، توسکا و ممرز؛ تنها پایه بلوط چوب‌پنبه در ایران، قدیمی‌ترین پایه‌های دارتالاب و ژینکو در کشور، ۲۵ گونه کاج و حدود ۳۰ گونه اکالیپتوس هم در این عرصه ۳۵ هکتاری وجود دارند؛ عرصه‌ای که به دلیل حساسیت بی‌مانند و ارزش والایش به عنوان یک اثر ملی به شماره ۱۷۷۹۵ در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور ثبت شده است. همچنین تنها مکانی در جهان که دو گونه جدید و منحصر به فرد، یعنی اسپیره نوشهری و افرای مازندرانی به‌طور همزمان در آن زیست می‌کنند، باغ گیاه‌شناسی نوشهر است.»


آدم تا پاشو از تو کشورش بیرون نذاشته فکز می کنه جاهای دیگه چه خبره. خیلی از موزه هایی که من از نزدیک دیدم بنظرم خیلی معمولی اومده ولی تبلیغاتی که براش می کنند انقدر زیاده که آدم فکر می کنه دیگه از این بهتر نمی شه . اونوقت ما افتادیم به جون داشته هامون . نمی دونم این گنجینه چه سنگینی رو دوش اینا داره. به چشم دیدم کسانی که حتی برای خونه سازیشون یه درخت رو خراب نکردند و معماری خونه رو تغییر دادند.



نظرات 3 + ارسال نظر
نینا جمعه 7 تیر‌ماه سال 1392 ساعت 04:38 ب.ظ

آره مرجان جونم ادم متاسف میشه تازه اگه یک سری جنگل های شمال رو که ببینی بیشتر متاسف میشی. وسط جنگل جاده کشیدن:(

محبوبه دوشنبه 10 تیر‌ماه سال 1392 ساعت 01:11 ب.ظ http://maahsoltan.blogfa.com

سلام
از آشنایی با شما خوشحالم و خوشوقت

کمی از نوشته هاتون رو خوندم و متوجه شدم برای درس خوندن (ادبیات انگلیسی ) الانه اروپا هستید و خیلی هنرمندید و بسیار با سلیقه

ممنون که سر زدید و امیدوارم این باب آشنایی قشنگی باشه

شاد باشید و ایام به کام

ممنونم محبوبه جون از روحیه و ارادتون خیلی خوشم می یاد امیدوارم همیشه این روحیه رو داشته باشی و از طبیعت بکر لذت ببری.

بهارک دوشنبه 10 تیر‌ماه سال 1392 ساعت 08:25 ب.ظ http://ishouldfly.blogsky.com/

سلام. این مطلبتو خیلی وقته خوندم ولی نتونستم نظر بدم.
من از بس برای این چیزا غصه خوردم دیگه واسم عادی شده و همین عادی شدن خیلی بده. چون همین عادی شدنه است که حال و حوصله پیگیری نمیذاره و هیشکی خوشش نمیاد که خودشو تو دردسر بندازه و از طرفی هرکی میگه این که داره از بین میره بذار یه لگدم من بهش بزنم.

کاش هرگز عادی نشه کاش! می دونم مردم انقدر گرفتارن که به اینا نمی رسه. اما اینجور جاها غذای روحن. کاش قدرشون رو بیشتر بدونیم. آرامش برای همه مون خیلی لازمه.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد