36

الان نشستم تو اتاق پشت میزم در یک اقدام انتحاری به سرم زد حلوا بپزم اونم از نوع شیرازیش پختم و داشتم با حسرت به ظرف  سفالی گل گلی زعفرون که توسط خواهر عزیزم پر شده و فرستاده شده نگاه می کردم و با خودم می گفتم آبجیم چقدر زحمت کشیده و تو انتخاب ظرف زعفرون هم سلیقه من و در نظر گرفته، تو همین حین(یاد چند هفته پیش افتادم که بعد از در آوردن یه رون مرغ از فریزر موقعی که داشتم نایلونش و جدا می کردم رونه از دستم سر خورد افتاد رو کف زمین از اونجایی هم که کف پارکت بود سر خورد رفت زیره میز تلویزیون و من حدوده یه ربع به سرنوشت رون بیچاره می خندیدم که راهی سطل زباله شد) که ناغافل ظرفه زعفرون از دستم افتاد و چند تیکه شد و شد آیینه دق من. از اونور حلوا هم حلوایی شد شیرین که می شه روزی یه قاشق خورد من طبق دستور درست کرده بودم ولی به تفاوت ذایقه شیرازی ها و خودم توجهی نکرده بودم.

بعد از این ماجرا نشستم پشت میز که دیدم صدای بوق یه ماشین، عجیب رو مخمه که گفتم خالی از لطف نیست که بگم مردم اینجا خیلی خیلی خونسردند و تو این مدتی که من اینجام ندیدم و نشنیدم که کسی با کسی دعوا کنه. صبر دارند بی انتها. نمونه اش همین ماجرای بوق: اگر کسی با نوع پارک کردن ماشینش مانع از عبور ماشینه دیگری بشه 15 دقیقه تمام بی وقفه بوق می زنند تا صاحبش بیاد اگر بعد از اتمام زمان نیومد زنگ می زنند پلیس زحمتشو با جرثقیل بکشه. محاله از ماشین پیاده شن حرفی بزنن اعتراضی بکنن و از اونور دیگران اعتراضی به بوق زدنه اینا نشون بدن. اما من تو این لحظه رگ ایرانی بودنم بلند شده و با اون دسته گلایی که به آب دادم سوژه مورد نظر رو برای خالی کردن دق و دلی پیدا کردم.