7

اینجا بودن با وجود مزیتهای فراوونی که داره یه عیب بزرگ داره اونم کمبود یه یه دوست خوبه یه همجنس یه همزبون یه همراه ، وقتی تو کشور خودت هستی انقدری آدم می شناسی که می تونی با چند تاشون همدل و همراه باشی البته نه اینکه با خارجی ها نشه ولی به نظر من  اون حس ها ، اون خاطرات مشترک تو دوره های تحصیلی اون درد مشترک که دوستی رو می سازه، آره بعضی وقتها آدم با درد مشترک می تونه دوست پیدا کنه مثلا ما دهه 60 ها بچه کوچولوهای جنگ ، تو دوره گیر دادنهای الکی تو مدرسه بزرگ شدیم و ما چه اصراری داشتیم مقاومت کنیم مثلا سر شلوار مشکی پوشیدن یکی نبود بهمون بگه تو که مانتو شو پوشیدی اصرارت واسه شلوار مشکی چیه ، من دبیرستانی می رفتم که اولا مانتو شلوار آبی دوما سبز سوما طوسی می پوشیدن ما هم تو اون رنگ و وارنگی اصرار واسه شلوار مشکی داشتیم!

خاطرات من می تونه واسه یه دوست خارجی جالب باشه ولی نمی تونه درکش کنه چون حسش نکرده منم چون خیلی آدم حسی هستم خیلی نمی تونم احساس صمیمیت کنم واقعا سخت .

یا اوایل که تازه اومد بودم اینجا  از رو ناچاری با چند تا هم وطن می چرخیدم که هیچ ربطی بهم نداشتیم جالب بود وقتی با هم حرف می زدیم حس می کردم هر کدوم واسه یه کشور مجزا هستیم خیلی از اتفاقات مهمی که تو کشورمون افتاده برا اونا بی معنی بود  یا خیلی چیزهای دیگه.

ولی  به برکت وجود اینترنت می تونم دوستهای خوب مجازی داشته باشم حسنش این که اول می تونم با احساسات  دوستام آشنا بشم و بعد  از بینشون انتخاب کنم این برای من یه تجربه خیلی خیلی دوست داشتنی .